خبرهای این روزها درباره المپیک وناکامی ما در این آوردگاه ورزشی جهانی که هر چهار سال یکبار تکرار می شود چندان خوشایند نیست نمی خواهم از برنامه ریزی ورزشی ومدیریت دراین عرصه که به سیاست واقتصاد وخیلی چیزهای دیگر گره خورده حرفی بزنم فقط در این دو سه روز اخیر که نقد عملکرد کاروان المپیک ایرانی را می شنوم ومی بینم که در این زمینه کمتر خط قرمز ها رعایت می شوند ومی شود مدیریت افراد را به چالش کشید برای ورزش حسادت می کنم که در این مرز وبوم چقدر خوش شانس تر از سایر عرصه هاست . نمی گویم این حرفها فایده ای دارد یاندارد که با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نشده ونمی شود اما ای کاش بازار نقد مدیریت ها وناکامی ها در سایر عرصه های علمی ، اقتصادی ، فرهنگی ، دینی و... گشوده می شد وهمای نشسته بر شانه های ورزش به این سو نیز سرک می کشید .

پی نوشت :

شاید مدال ساعی که از غیرت این جوان ایرانی ریشه می گیرد عایقی باشد دربرابر ناکامی و ضعف مدیریت ما از مدال ساعی خرسندیم ولی عملکرد ضعیف سازمان ورزش ایران را نمی شود پشت این خرسندی مخفی کرد .

 در این باره این نوشتار را نیزبخوانید .